Język łaciński i kultura antyczna to przedmiot nauczany w zakresie rozszerzonym na trzecim etapie edukacyjnym (szkoła ponadpodstawowa), co oznacza, że na realizację treści nauczania przeznacza się 240 godzin w cyklu dydaktycznym. Zasadniczą rolą przedmiotu język łaciński i kultura antyczna jest kształtowanie humanistycznej wrażliwości uczniów i przekazanie im wiedzy na temat języka łacińskiego i kultury starożytnej Grecji i Rzymu, jak również ich roli w rozwoju kultury i języka polskiego. W związku z tym cele kształcenia zostały zdefiniowane w taki sposób, aby obejmowały receptywne i produktywne kompetencje w zakresie języka łacińskiego, w tym przede wszystkim znajomość charakterystycznych dla łaciny zjawisk językowych oraz umiejętność rozumienia i przekładu tekstu łacińskiego na język polski, a także kompetencje interkulturowe w zakresie kultury starożytnej Grecji i Rzymu oraz obecności i recepcji tradycji antycznej (w tym roli języka łacińskiego) w dziejach i kulturze polskiej.

1. W zakresie kompetencji językowych: znajomość gramatyki języka łacińskiego oraz umiejętność rozumienia i tłumaczenia tekstu łacińskiego.
   Uczeń zna i potrafi stosować podstawowe zjawiska morfologiczne i składniowe typowe dla języka łacińskiego. Uczeń rozumie czytany ze słownikiem tekst łaciński i dokonuje poprawnego przekładu prozatorskiego tekstu łacińskiego na język polski, z wykorzystaniem słownika łacińsko-polskiego, w tłumaczeniu zachowując polską normę językową.
2. W zakresie kompetencji interkulturowych: znajomość kultury i tradycji antycznej oraz jej wpływu na kultury późniejsze.
   Uczeń zna, rozumie i interpretuje zjawiska i teksty kultury antycznej, umieszczając je we właściwym dla nich kontekście i zauważając ich cechy dystynktywne, oraz rozpoznaje i interpretuje elementy tradycji antycznej w tekstach kultury późniejszej.
3. W zakresie kompetencji społecznych: świadomość roli antyku w kształtowaniu się kultury i tożsamości polskiej oraz znaczenia kultury grecko-rzymskiej dla kultury europejskiej i światowej.
   Uczeń ma świadomość znaczenia tradycji antycznej dla kształtowania się i rozwoju kultury polskiej i światowej.

1. W zakresie kompetencji językowych. Uczeń:
   
   1. zna i rozpoznaje następujące formy morfologiczne z zakresu gramatyki języka łacińskiego:
      
      1. formy fleksyjne rzeczowników regularnych deklinacji I – V,
      2. formy fleksyjne następujących rzeczowników nieregularnych: Iuppiter, deus, domus, vis,
      3. formy fleksyjne przymiotników deklinacji I – III,
      4. formy fleksyjne i zasady użycia zaimków: is, quis, qui, hic, ille oraz zaimków osobowych i dzierżawczych,
      5. formy fleksyjne liczebników głównych i porządkowych: 1–20, 30, 40, 50, 60, 70, 80, 90, 100, 1000,
      6. zasady stopniowania regularnego przymiotników deklinacji I – III oraz stopniowania nieregularnego następujących przymiotników: bonus, malus, parvus, magnus, multi,
      7. zasady tworzenia i stopniowania przysłówków pochodzących od przymiotników deklinacji I – III,
      8. formy strony czynnej i biernej czasowników regularnych koniugacji I – IV w trybie orzekającym (indicativus) i łączącym (coniunctivus) w następujących czasach: praesens, imperfectum, perfectum, plusquamperfectum, futurum I oraz formy trybu rozkazującego w czasie teraźniejszym w stronie czynnej (imperativus praesentis activi),
      9. formy bezokolicznika łacińskiego: infinitivus praesentis activi, infinitivus praesentis passivi, infinitivus perfecti activi, infinitivus perfecti passive,
      10. formy imiesłowów: participium praesentis activi, participium perfecti passivi, participium futuri passivi (gerundivum),
      11. formy rzeczownika odczasownikowego (gerundium),
      12. formy czasowników nieregularnych:
          – esse i wybrane composita (possum,prosum, adsum, absum),
          – volo, nolo,
          – eo i wybrane composita (abeo, redeo, obeo),
          – fero i wybrane composita (affero, aufero, differo),
          – tollo,
          – fio,
          – verba defectiva: odi, memini, coepi,
          – verba deponentia i semideponentia;
   2. zna i rozpoznaje następujące zjawiska składniowe z zakresu gramatyki języka łacińskiego:
      
      1. szyk zdania łacińskiego,
      2. strukturę składniową zdania w stronie czynnej i biernej,
      3. następujące funkcje składniowe i semantyczne rzeczownika: (Nominativus jako orzecznik, Nominativus. duplex, Genetivus partitivus, Dativus possessivus, Dativus auctoris, Acccusativus duplex, Ablativus temporis, Ablativus comparationis),
      4. następujące konstrukcje składniowe charakterystyczne dla łaciny: Accusativus cum infinitivo (ACI), Nominativus cum infinitivo (NCI), coniugatio periphrastica passiva (CPP), Ablativus absolutus, bezprzyimkowe użycie nazw miast,
      5. następujące typy zdań podrzędnych w języku łacińskim: zdania okolicznikowe czasu, przyczyny, warunku, celu i skutku, zdania dopełnieniowe;
   3. zna i rozpoznaje formy morfologiczne i strukturę składniową tłumaczonego tekstu;
   4. identyfikuje, z wykorzystaniem posiadanej wiedzy na temat gramatyki łacińskiej, formy podstawowe słów występujących w tłumaczonym tekście;
   5. zapoznaje się z podstawowym słownictwem typowym dla autorów określonych w kanonie;
   6. zna podstawowe techniki przekładu tekstu łacińskiego;
   7. zna zasady tworzenia spójnego i zgodnego z polską normą językową przekładu z języka łacińskiego na język polski;
   8. dokonuje następujących transformacji gramatycznych w zakresie morfologii:
      
      1. odmienia rzeczowniki regularne deklinacji I–V,
      2. odmienia następujące rzeczowniki nieregularne: Iuppiter, deus, domus, vis,
      3. odmienia przymiotniki deklinacji I–III,
      4. odmienia i poprawnie używa następujących zaimków: is, quis, qui, hic, ille oraz zaimków osobowych i dzierżawczych,
      5. odmienia i poprawnie posługuje się formami liczebników głównych i porządkowych: 1–20, 30, 40, 50, 60, 70, 80, 90, 100, 1000,
      6. stopniuje przymiotniki: regularnie – przymiotniki deklinacji I–III oraz nieregularnie – następujące przymiotniki: bonus, malus, parvus, magnus, multi,
      7. tworzy i stopniuje przysłówki pochodzące od przymiotników deklinacji I–III,
      8. odmienia czasowniki regularne koniugacji I–IV w trybie orzekającym (indicativus) i łączącym (coniunctivus) w następujących czasach: praesens, imperfectum, perfectum, plusquamperfectum, futurum I oraz tworzy formy trybu rozkazującego w czasie teraźniejszym w stronie czynnej (imperativus praesentis activi),
      9. tworzy i posługuje się następującymi formami bezokolicznika łacińskiego: infinitivus praesentis activi, infinitivus praesentis passivi, infinitivus perfecti activi, infinitivus perfecti passivi,
      10. tworzy i stosuje następujące formy imiesłowów: participium praesentis activi, participium perfecti passivi, participium futuri passivi (gerundivum),
      11. tworzy i odmienia rzeczownik odczasownikowy (gerundium),
      12. odmienia następujące czasowniki nieregularne:
          – esse i wybrane composita (possum,prosum, adsum, absum),
          – volo, nolo,
          – eo i wybrane composita (abeo, redeo, obeo),
          – fero i wybrane composita (affero, aufero, differo),
          – tollo,
          – fio,
          – verba defectiva: odi, memini, coepi,
          – verba deponentia i semideponentia,
      13. dokonuje następujących transformacji gramatycznych w zakresie zjawisk składniowych:
          – przekształca strukturę składniową zdania łacińskiego,
          – przy przekształcaniu zdań zawierających charakterystyczne dla łaciny zjawiska składniowe poprawnie posługuje się następującymi funkcjami składniowymi i semantycznymi: (Nominativus jako orzecznik, Nominativus duplex, Genetivus partitivus, Dativus possessivus, Dativus auctoris, Accusativus duplex, Ablativus temporis, Ablativus comparationis),
          – przy przekształcaniu zdań zawierających charakterystyczne dla łaciny zjawiska składniowe poprawnie posługuje się następującymi konstrukcjami składniowymi: Accusativus cum infinitivo (ACI), Nominativus cum infinitivo (NCI), coniugatio periphrastica passiva (CPP), Ablativus absolutus, bezprzyimkowe użycie nazw miast,
      14. potrafi poprawnie stosować podstawową terminologię gramatyczną w odniesieniu do opisu łacińskiego systemu językowego,
      15. potrafi czytać ze zrozumieniem prozatorski tekst łaciński (z zakresu tekstów określonych w kanonie), posługując się w tym celu słownikiem,
      16. poprawnie tłumaczy charakterystyczne dla łaciny:
          – następujące funkcje składniowe i semantyczne (Nominativus jako orzecznik, Nominativus duplex, Genetivus partitivus, Dativus possessivus, Dativus auctoris, Accusativus duplex, Ablativus temporis, Ablativus comparationis),
          – następujące zjawiska składniowe Accusativus cum infinitivo (ACI), Nominativus cum infinitivo (NCI), coniugatio periphrastica passiva (CPP), Ablativus absolutus, bezprzyimkowe użycie nazw miast,
          – następujące typy zdań podrzędnych: zdania okolicznikowe czasu, przyczyny, warunku, celu i skutku, zdania dopełnieniowe,
      17. potrafi korzystać ze słownika łacińsko-polskiego przy sporządzaniu przekładu,
      18. potrafi w przypadku wyrazów wieloznacznych wybrać znaczenie odpowiednie dla kontekstu/tematyki tłumaczonego tekstu,
      19. dokonuje poprawnego przekładu prozatorskiego tekstu łacińskiego z zakresu tekstów określonych w kanonie na język polski, w tłumaczeniu zachowując polską normę językową.
2. W zakresie kompetencji kulturowych. Uczeń:
   
   1. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach z zakresu mitologii greckiej i rzymskiej:
      
      1. mity o powstaniu świata,
      2. mity o bogach olimpijskich i pozostałych bóstwach panteonu greckiego,
      3. mity o głównych herosach – Prometeusz, Herakles, Tezeusz, Argonauci,
      4. mity o wojnie trojańskiej i powrocie bohaterów spod Troi,
      5. mity ajtiologiczne, wyjaśniające powstanie zjawisk i rzeczy,
      6. związki mitologii greckiej z rzymską,
      7. mity o wędrówce Eneasza,
      8. mity o powstaniu Rzymu;
   2. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach z zakresu historii starożytnej:
      
      1. historia Grecji:
         – wielka kolonizacja,
         – idea państw-miast (poleis: Ateny, Sparta, Teby, Korynt),
         – formy ustrojowe w Grecji: demokracja ateńska, ustrój spartański,
         – wojny perskie,
         – wojna peloponeska,
         – podboje Aleksandra Wielkiego i państwa hellenistyczne;
      2. historia Rzymu:
         – ekspansja terytorialna Rzymu i podboje; prowincje rzymskie,
         – wojny punickie – Kartagina, postacie Hannibala, Scypiona Afrykańskiego i Katona Starszego,
         – upadek republiki i dyktatura Cezara; inne kluczowe postacie życia publicznego późnej republiki: Cezar, Pompejusz, Krassus, Antoniusz, Cyceron, Katon Młodszy, Marek Brutus,
         – droga do władzy i panowanie Oktawiana Augusta,
         – Rzym pod władzą cesarzy; sylwetki wybranych cesarzy: Tyberiusz, Kaligula, Klaudiusz, Neron, Wespazjan, Trajan, Hadrian, Marek Aureliusz, Domicjan, Konstantyn Wielki,
         – formy ustrojowe w Rzymie: republika, pryncypat, dominat,
         – upadek cesarstwa zachodniego;
   3. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach z zakresu historii literatury starożytnej:
      
      1. literatura grecka:
         – Homer, Iliada i Odyseja,
         – liryka grecka (wybrane wiersze Alkajosa, Safony i Anakreonta),
         – tragedia: wybrane dzieła Ajschylosa (Prometeusz skowany, Oresteja), Sofoklesa (Król Edyp, Antygona), i Eurypidesa (Medea),
         – historiografia: Herodot, Dzieje i Tukidydes, Wojna peloponeska,
      2. literatura rzymska:
         – Cyceron: mowy (Mowy przeciwko Katylinie, Mowa w obronie poety Archiasza, Filipiki), listy,
         – Cezar, Pamiętniki o wojnie galijskiej, Pamiętniki o wojnie domowej,
         – Tytus Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta (księga I, księga XXI),
         – Wergiliusz, Eneida,
         – Horacy, Pieśni (wybrane wiersze),
         – Owidiusz, Metamorfozy,
         – Seneka, Listy moralne do Lucyliusza,
         – Tacyt, Roczniki;
   4. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach i dziełach z obszaru filozofii starożytnej:
      
      1. początki filozofii greckiej: Tales z Miletu, Anaksymander, Anaksymenes, Demokryt, Heraklit, Pitagoras,
      2. Sokrates,
      3. Platon: Uczta, Obrona Sokratesa, Państwo,
      4. Arystoteles,
      5. szkoły filozoficzne: stoicka i epikurejska w Grecji i Rzymie,
      6. wybrane pisma filozoficzne Cycerona: O przyjaźni, O starości;
   5. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach z zakresu kultury materialnej w starożytności:
      
      1. greckie malarstwo wazowe (style w malarstwie wazowym: czarnofigurowy, czerwonofigurowy; dominujące tematy w malarstwie wazowym),
      2. kluczowe postacie i dzieła rzeźby greckiej: Fidiasz (dekoracja Partenonu, Zeus Olimpijski, Atena Parthenos), Poliklet (Doryforos), Myron (Dyskobol), Praksyteles (Wenus z Knidos), Lizyp (Apoksyomenos, portrety Aleksandra Wielkiego); Wenus z Milo, Grupa Laokoona,
      3. architektura grecka: porządki architektoniczne (dorycki, joński, koryncki), wybrane typy budowli i ich przeznaczenie (teatr, świątynia, stadion, stoa), najważniejsze budowle starożytnej Grecji: zabudowa Akropolu,
      4. architektura rzymska: wybrane typy budowli i ich przeznaczenie (amfiteatr, cyrk, stadion, termy, łuk triumfalny, akwedukt, willa rzymska, bazylika), najważniejsze budowle starożytnego Rzymu: Koloseum, kolumna Trajana, Forum Romanum, Panteon; Pompeje jako przykład miasta rzymskiego;
   6. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach z zakresu życia publicznego i prywatnego w starożytnej Grecji i Rzymie:
      
      1. sport i widowiska w Grecji i Rzymie: igrzyska w Olimpii, igrzyska gladiatorskie w Rzymie,
      2. wyrocznie: Delfy i ich rola, Sybilla,
      3. życie domowe i rodzinne w Grecji i Rzymie (dom; rodzina; dzieci i edukacja; imiona i nazwiska greckie i rzymskie; ubiór w Grecji i Rzymie),
      4. życie społeczne i gospodarcze (miasto i wieś, drogi, handel; religie w świecie greckim i rzymskim; wyrocznie – Delfy, Sybilla; niewola i niewolnicy; fenomen prawa rzymskiego; kalendarz; armia grecka i rzymska; rozrywki);
   7. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach z zakresu tradycji antycznej i recepcji antyku:
      
      1. obecność tradycji greckiej i rzymskiej we współczesnym życiu publicznym i kulturalnym,
      2. przetworzenia motywów kulturowych greckich i rzymskich w kulturze późniejszej, polskiej i światowej na płaszczyznach: literackiej, sztuk plastycznych, sztuk wizualnych;
   8. potrafi wskazać najważniejsze cechy charakterystyczne i poddać interpretacji uwzględniającej właściwy kontekst kulturowy następujące kluczowe zjawiska z zakresu mitologii greckiej i rzymskiej:
      
      1. mity o powstaniu świata,
      2. mity o bogach olimpijskich i pozostałych bóstwach panteonu greckiego,
      3. mity o głównych herosach – Prometeusz, Herakles, Tezeusz, Argonauci,
      4. mity o wojnie trojańskiej i powrocie bohaterów spod Troi,
      5. mity ajtiologiczne wyjaśniające powstanie zjawisk i rzeczy,
      6. związki mitologii greckiej z rzymską,
      7. mity o wędrówce Eneasza,
      8. mity o powstaniu Rzymu;
   9. potrafi scharakteryzować i poddać interpretacji uwzględniającej właściwy kontekst kulturowy następujące kluczowe zjawiska z zakresu historii starożytnej:
      
      1. historia Grecji:
         – wielka kolonizacja,
         – idea państw-miast (poleis: Ateny, Sparta, Teby, Korynt),
         – formy ustrojowe w Grecji: demokracja ateńska, ustrój spartański,
         – wojny perskie,
         – wojna peloponeska,
         – podboje Aleksandra Wielkiego i państwa hellenistyczne,
      2. historia Rzymu:
         – ekspansja terytorialna Rzymu i podboje; prowincje rzymskie,
         – wojny punickie – Kartagina, postacie Hannibala, Scypiona Afrykańskiego i Katona Starszego,
         – upadek republiki i dyktatura Cezara; inne kluczowe postacie życia publicznego późnej republiki: Cezar, Pompejusz, Krassus, Antoniusz, Cyceron, Katon Młodszy, Marek Juniusz Brutus,
         – droga do władzy i panowanie Oktawiana Augusta,
         – Rzym pod władzą cesarzy; sylwetki wybranych cesarzy: Tyberiusz, Kaligula, Klaudiusz, Neron, Wespazjan, Trajan, Hadrian, Marek Aureliusz, Domicjan, Konstantyn Wielki,
         – formy ustrojowe w Rzymie: republika, pryncypat, dominat,
         – upadek cesarstwa zachodniego;
   10. potrafi wskazać najważniejsze cechy charakterystyczne i poddać interpretacji uwzględniającej właściwy kontekst kulturowy następujące kluczowe zjawiska z zakresu historii literatury starożytnej:
       
       1. literatura grecka:
          – Homer, Iliada i Odyseja,
          – liryka grecka (wybrane wiersze Alkajosa, Safony i Anakreonta),
          – tragedia: wybrane dzieła Ajschylosa (Prometeusz skowany, Oresteja), Sofoklesa (Król Edyp, Antygona) i Eurypidesa (Medea),
          – historiografia: Herodot, Dzieje i Tukidydes, Wojna peloponeska;
       2. literatura rzymska:
          – Cyceron: mowy (Mowy przeciwko Katylinie, Mowa w obronie poety Archiasza, Filipiki), listy,
          – Cezar, Pamiętniki o wojnie galijskiej, Pamiętniki o wojnie domowej,
          – Tytus Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta (księga I, księga XXI),
          – Wergiliusz, Eneida,
          – Horacy, Pieśni (wybrane wiersze),
          – Owidiusz, Metamorfozy,
          – Seneka, Listy moralne do Lucyliusza,
          – Tacyt, Roczniki;
   11. potrafi wskazać najważniejsze cechy charakterystyczne i poddać interpretacji uwzględniającej właściwy kontekst kulturowy następujące kluczowe zjawiska i dzieła z zakresu filozofii starożytnej:
       
       1. początki filozofii greckiej: Tales z Miletu, Anaksymander, Anaksymenes, Demokryt, Heraklit, Pitagoras,
       2. Sokrates,
       3. Platon: Uczta, Obrona Sokratesa, Państwo,
       4. Arystoteles,
       5. szkoły filozoficzne: stoicka i epikurejska w Grecji i Rzymie,
       6. wybrane pisma filozoficzne Cycerona: O przyjaźni, O starości;
   12. potrafi wskazać najważniejsze cechy charakterystyczne i poddać interpretacji uwzględniającej właściwy kontekst kulturowy następujące kluczowe zjawiska z zakresu kultury materialnej w starożytności:
       
       1. greckie malarstwo wazowe (style w malarstwie wazowym: czarnofigurowy, czerwonofigurowy; dominujące tematy w malarstwie wazowym),
       2. kluczowe postacie i dzieła rzeźby greckiej: Fidiasz (dekoracja Partenonu, Zeus Olimpijski, Atena Parthenos), Poliklet (Doryforos), Myron (Dyskobol), Praksyteles (Wenus z Knidos), Lizyp (Apoksyomenos, portrety Aleksandra Wielkiego); Wenus z Milo, Grupa Laokoona,
       3. architektura grecka: porządki architektoniczne (dorycki, joński, koryncki), wybrane typy budowli i ich przeznaczenie (teatr, świątynia, stadion, stoa), najważniejsze budowle starożytnej Grecji: zabudowa Akropolu,
       4. architektura rzymska: wybrane typy budowli i ich przeznaczenie (amfiteatr, cyrk, stadion, termy, łuk triumfalny, akwedukt, willa rzymska, bazylika), najważniejsze budowle starożytnego Rzymu: Koloseum, kolumna Trajana, Forum Romanum, Panteon; Pompeje jako przykład miasta rzymskiego;
   13. potrafi scharakteryzować i poddać interpretacji uwzględniającej właściwy kontekst kulturowy następujące kluczowe zjawiska z zakresu życia publicznego i prywatnego w starożytnej Grecji i Rzymie:
       
       1. sport i widowiska w Grecji i Rzymie: igrzyska w Olimpii, igrzyska gladiatorskie w Rzymie,
       2. życie domowe i rodzinne w Grecji i Rzymie (dom; rodzina; dzieci i edukacja; imiona i nazwiska greckie i rzymskie; ubiór w Grecji i Rzymie),
       3. życie społeczne i gospodarcze (miasto i wieś, drogi, handel; niewola i niewolnicy; religie w świecie greckim i rzymskim; wyrocznie – Delfy, Sybilla; fenomen prawa rzymskiego; kalendarz; armia grecka i rzymska; rozrywki);
   14. potrafi rozpoznać i poddać interpretacji w kontekście kultury greckiej i rzymskiej oraz kultur późniejszych następujące kluczowe zjawiska z zakresu tradycji antycznej i recepcji antyku:
       
       1. obecność tradycji greckiej i rzymskiej we współczesnym życiu publicznym i kulturalnym,
       2. przetworzenia motywów kulturowych greckich i rzymskich w kulturze późniejszej polskiej i światowej na płaszczyznach: literackiej, sztuk plastycznych, sztuk wizualnych.
3. W zakresie kompetencji społecznych. Uczeń:
   
   1. dostrzega wagę systematyczności w poznawaniu zjawisk gramatycznych i dokładności w sporządzaniu adekwatnego przekładu;
   2. nabiera umiejętności szybkiego praktycznego zastosowania i ćwiczenia nowo nabytej wiedzy;
   3. dostrzega znaczenie języka łacińskiego oraz kultury starożytnej Grecji i Rzymu dla kultury polskiej, europejskiej i światowej;
   4. jest świadomy antycznych korzeni kultury polskiej, europejskiej i światowej;
   5. dzięki poznaniu źródeł kultury polskiej, europejskiej i światowej staje się jej świadomym odbiorcą i uczestnikiem.

1. Cyceron: De amicitia, De senectute, In Verrem, In Catilinam, Pro Archia poeta, wybór listów, Disputationes Tusculanae;
2. Cezar: Commentarii de bello Gallico, Commentari de bello civili;
3. Nepos: De viris illustribus (Hannibal, Epaminondas, Alkibiades, Temistokles);
4. Liwiusz: Ab urbe condita (księga I);
5. Hyginus: Fabulae;
6. Seneka: Epistulae morales ad Lucillium.

Kanon tekstów zawiera listę autorów i dzieł zalecanych do wykorzystania w wybranych przez nauczyciela fragmentach, w postaci oryginalnej lub preparowanej. Nauczyciel w zależności od warunków organizacyjnych i potrzeb może dokonać wyboru jednego lub więcej spośród zalecanych tekstów. Wybrany fragment (w wersji oryginalnej lub preparowanej) nie powinien odbiegać pod względem gramatycznym, stylistycznym i leksykalnym od norm językowych łaciny klasycznej.

Kształcenie klasyczne ze względu na swoją specyfikę oraz wielowymiarowość nie poddaje się precyzyjnym podziałom i kwantyfikacji. Głównym założeniem kształcenia klasycznego, realizowanego w ramach przedmiotu jest pogłębienie humanistycznej formacji ucznia i przygotowanie go do podjęcia studiów na kierunkach językowych, kulturowych i społecznych. W realizacji procesu dydaktycznego niezbędne jest więc wyodrębnienie treści z zakresu języka oraz treści kulturowych, przy czym podział ten nie może przebiegać linearnie, a treści językowe i kulturowe powinny wzajemnie się przenikać, dając uczniowi możliwość zapoznania się z najważniejszymi osiągnięciami grecko-rzymskiego antyku i ich recepcją w kulturze późniejszej. Ponadto zaleca się korelację treści nauczania z zakresu języka łacińskiego i kultury antycznej z innymi przedmiotami humanistycznymi (w szczególności z językiem polskim, historią, wiedzą o kulturze, filozofią).

Założenie kształtowania w trakcie procesu dydaktycznego obok kompetencji językowych także i kulturowych nie wyklucza jednoczesnego dążenia do osiągnięcia przez doskonalenie kompetencji językowych, które skoncentrowane powinno być na odbiorze, rozumieniu i umiejętności poprawnego przekładu tekstu łacińskiego na język polski. Zaleca się więc stosowanie przez nauczycieli zróżnicowanych metod nauczania, technik i środków dydaktycznych, w tym szerokie zastosowanie technik multimedialnych i nowych technologii, co wymaga zapewnienia przez szkołę odpowiednich warunków realizacji procesu dydaktycznego (sali wyposażonej w rzutnik multimedialny i komputer ze stałym łączem internetowym, dostępu do słowników łacińsko-polskich i innych materiałów pomocniczych itp.). Wszystkie te działania powinny służyć rozwijaniu u uczniów świadomości znaczenia języka łacińskiego i kultury antycznej w różnych dziedzinach współczesnej kultury i nauki.

Nauczanie języka łacińskiego i kultury antycznej to proces wymagający odpowiednich warunków organizacyjnych. Podstawa programowa zakłada realizację procesu dydaktycznego w cyklu 240 godzin, przy czym cykl ten może być rozłożony na poszczególne lata nauki wedle możliwości organizacyjnych danej szkoły. Zaleca się jednak cztero- lub trzyletni cykl kształcenia, który zapewni równomierny rozkład treści nauczania i osiągnięcie celów kształcenia.